In deze column vertelt Harry Nijland een bijzonder verhaal over adoptiehond Taksi. Hij vond haar in Turkije tijdens een vakantie en bracht haar na meer dan 20 jaar weer terug.
Harry woont met vrouw Danielle, zoons Wisse en Mees, twee katten, een grijze roodstaart papegaai en een bruine labrador in Epe. Overbodig te melden dat hij een echte dierenliefhebber is.
De vorige eeuw
De zomer van 1993, mijn verjaardag. In het bijzijn van al mijn vrienden vroeg mijn vriendin mij ten huwelijk, maar dat was me niet meteen duidelijk. Ze gaf me twee boeken, eentje over Turkije waar we vakantie zouden vieren en een eentje over honden. Tot slot een klein kaartje waarin stond: ‘Ja, ik wil’. Ik dacht, “Eindelijk gaan we een hond uitzoeken.”, want dat was mijn grootste wens. Maar nee, we gingen trouwen. Ook leuk!
Pizza en een taxicentrale
Een paar weken later op vakantie in het Turkse Fethiye ontdekten we twee pups bij de plaatselijke taxicentrale. Telkens als we van het appartement naar het stadscentrum liepen, kwamen we er langs. Halverwege de vakantie lag er nog één puppy stilletjes weg te kwijnen in een hoekje. Een taxi chauffeur bekommerde zich nog een beetje om haar en voerde af en toe stukjes pizza.
Happy dog naar Nederland
Ik kon het niet meer aanzien en zocht, achter de rug van mijn partner om, of ik het hondje mee kon nemen naar Nederland. Dat lukte. Een naam had ik ook al: ‘Taksi ‘, taxicentrale in het Turks.
Taksi was getuige bij ons huwelijk, speelde met de katten, zorgde voor de kinderen en deed haar werk als waakhond in periodes waar veel inbrekers actief waren. Als beloning mocht ze mee op vakantie, zelfs op wintersport. Ze genoot overal zichtbaar intens van.
Afscheid
Op 2 feburari 2008, op zeer hoge leeftijd van 15 jaar, kreeg ze een hersenbloeding. In het bijzijn van haar vier baasjes blies ze haar laatste adem uit. We verloren een vriendin. Wat bleef was de leegte. Taksi werd gecremeerd en haar as verstrooiden we op haar lievelingsplek; ‘de Renderklippen’ in onze woonplaats Epe.
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om alle as te verstrooien. Ooit zou ik weer terug gaan naar Turkije om dat laatste restje te verstrooien in het land van haar oorsprong. En zes jaar later gebeurde dat ook.
Herfstvakantie 2014
Vorige week vierden we met ons gezin een welverdiende herfstvakantie aan de Turkse Riviera. De beestenboel was ondergebracht bij familie en vrienden. Maar het het laatste restje as van Taksi smokkelde ik mee in een potje.
De cirkel rond
Vorige week vrijdag brachten we haar met z’n vieren met gepaste eerbied terug naar de plek waar ze was geboren. Het voelde goed. Lieve Taksi, rust zacht. We zullen je nooit, nooit vergeten. Je was letterlijk onze ‘Wereldhond’.
Anderen lazen ook:
1. Rouwen honden ook?
2. Weet mijn hond dat het herfst is?
3. Madelief is mijn heldin
Meer Petsie
Je kan Petsie vinden op Facebook, Twitter, Instagram en natuurlijk onze blog. Maak je gebruik van Twitter of Instagram? Voeg dan #petsie toe aan je bericht en wij zullen de leukste foto’s en berichten retweeten!