Babette Pul moest onlangs afscheid nemen van haar geliefde kat Romeo.  Het viel haar zwaar.  “Ach, het is maar een dier, maar voor mij zoveel meer.”  Hieronder haar verhaal. 

Zijn laatste dutje in de zon, zijn laatste ommetje rond het veld, zijn laatste hapje paté van mijn vinger. Ik voel hoe het verdriet in mijn binnenste samenbalt en zich nestelt in mijn maag. Ik probeer me uit alle macht te verzetten want ach, het is maar een dier.

Schattig
Hij was nog klein toen ik hem samen met zijn broertje uit het asiel haalde. Ze waren zo schattig met hun aangeboren hangbuikjes. Twee katertjes, als enige overgebleven uit het nest. Gevonden langs de snelweg, verlaten door hun moeder.

Allemansvriendje
Ik noemde ze Romeo en Dante, in een opwelling. Romeo was een allemansvriendje dat de kunst van het flemen verstond. Knipperend met zijn ogen verleidde hij voorbijgangers hem te aaien waarna hij tevreden knorde.

Speciaal
Natuurlijk vond ik ze even lief, maar Romeo had iets speciaals. Hij was een persoonlijkheid, als een kat dat al kan zijn. Hij troostte me als ik verdrietig was en maakte me aan het lachen met zijn eigenwijze koppie.

Keelontsteking
In december stopte hij van het ene op het andere moment met eten. Hij hoestte, raspte, maakte vreemde geluiden. De dierenarts dacht aan een keelontsteking. De antibiotica deed de klachten verdwijnen, maar eten deed hij nog altijd niet en ik voelde dat het mis was.

Eetlust 
Wanneer in januari zijn gebit wordt behandeld zit ik thuis in de rats. De dierenarts denkt dat hij, eenmaal verlost van rotte kiezen, zijn eetlust misschien weer terugkrijgt. Opgelucht haal ik hem op en ben blij als hij thuis zowaar weer een paar hapjes eet.

Toch artrose? 
Die vreugde blijkt helaas van korte duur. Romeo voelt zich duidelijk niet goed. Ik voer hem noodgedwongen met mijn vinger. Terug bij de dierenarts wordt aan artrose gedacht. Hij krijgt pijnstilling en prednison om hem er doorheen te trekken. Zonder resultaat.

Knobbel
De zon schijnt wanneer ik zijn vermagerde lijfje op schoot til. Ik schrik als ik onder zijn huid ineens een flinke knobbel voel. Wil ik hem de stress van verder onderzoek aandoen? Kan hij een nieuwe narcose überhaupt nog wel aan?

Leven en dood
Op het bankje in de tuin beslis ik over leven en dood. Wie ben ik om te oordelen? Wanneer is het moment daar? Wat is dat precies, kwaliteit van leven? Ach, het is maar een dier, maar voor mij zo veel meer.

Niet meer lijden
Die avond krijg ik amper een hap door mijn keel. In afwachting van de dierenarts zit ik naast hem. Houd zijn pootje vast terwijl hij zwaar ademt en zachtjes kreunt. Nog één keer overtuig ik mezelf: ik bespaar hem verder lijden.

Afscheid
Na twee injecties is het gebeurd. Dante heeft ernaast gezeten. Mijn dochter neemt afscheid maar het doet haar niks. Ik huil in de armen van mijn moeder. Draag zijn slappe lijfje naar de auto van de dierenarts. Zijn laatste plasje sijpelt stilletjes langs mijn hand.

Deze column verscheen ook in De Gelderlander.